เงินบริจาคคุณฮิเดะโอะ โมะริฉบับเดือนธันวาคมปีพ.ศ. 2567 " ได้รับการบันทึก ความทรงจำจากท้องฟ้าจากทะเล"

　ตอนเป็นโฮะเซะอิจิคุ โกดังก้อนอิฐสีแดงมีผู้คนที่สัญจรไปมาน้อยด้วย และมีรั้ว และสภาพของข้างในไม่เป็นที่รู้จักดี คือตอนที่ทำการนอนในรถไฟใกล้กับโกดัง เพื่อถ่ายรูปของท่าเรือรุ่งสาง เบ่งบาน และดอกไม้ของต้นลิลลี่ยุ่งเหยิงเพราะด้านหนึ่งในบริเวณโดยรอบของโกดังก้อนอิฐข้ามรั้วสีแดง คิดว่า ตัวเองยังฝันอยู่ ตอนนี้ ถึงเกิดชีวิตใหม่ในสถานที่ท่องเที่ยวที่เป็นตัวแทนโยโกฮาม่า แต่ต้นลิลลี่ขาวและความสวยงามของคอนทราสของก้อนอิฐสีแดงคงเหลือไว้ที่ในสมองฉันอย่างชัดเจน

　คนเหมือนกันกับทิวทัศน์สำหรับฉันด้วย
　คนที่มีอยู่ที่นั่นเสมอหายไป ทิวทัศน์เปลี่ยนงั้นมาด้วย คุณ Mary โสเภณีที่เล่าหรือที่มีชื่อเสียงจากเรื่องราวในนิทานทำ มีความงดงามและความชั้นสูง ขณะผิดแปลก และรูปร่างที่เดินกับกระโปรงชุดขาวการแต่งหน้าของการเคลือบสีขาวเหมือนนักแสดงหญิงเวทีเลย ถึง พอสูงอายุขึ้น รูปร่างนั้นเริ่มลอยในความปรานีแล้วด้วย แต่คนของเมืองคิดว่า รับบทบาทนั้น ขณะลือกันเรื่องพูดต่อๆ กัน เริ่มคิดว่า ฉันอยากถ่ายคุณ Mary อย่างแรงแล้ว
　ขอรับการอนุญาตของตัวจริง และถ่ายภาพหลายต่อไป ตอนไปที่ที่อิเซะซะคิเชียวและ carriage drive ท่าทางจะปรากฏตัวบ่อยๆ หันเลนส์จากที่ที่ห่างไกลเล็กน้อย คุณ Mary นั้นหายไปอย่างทันใดมีอยู่วันหนึ่ง ถึงไปสถานที่ที่น่าจะอยู่ ก็ไม่มีที่ไหนอยู่ จำความรู้สึกที่แปลกแยก ขนาดดูเหมือนทิวทัศน์ของโยโกฮาม่าบางอย่างแตกต่างกันท่ามกลางฉัน
　และคิดว่า นั่นที่ถ่ายภาพ ถ้าคนกังวลเกี่ยวกับทิวทัศน์ด้วยด้วยเป็นบทบาทของตัวเอง และไปถึงปัจจุบัน

　และถ่ายภาพโรงผลิตเหล็กของ "โอะกิชิมะ" ที่กังวลในกรณีการถ่ายภาพจากบนอากาศเป็นผลงานใหม่มาหลายปีแล้ว ยิ่งมีถ้อยคำ "ทิวทัศน์ตอนกลางคืนโรงงาน" ตอนนี้ ยิ่ง ถึงมีชื่อเสียง แต่ความรู้สึกยกระดับ พอฉันชอบโรงงานตั้งแต่อดีตด้วย และฉันเข้ามาที่เขตโรงงานของคะวะซะคิจากท่าเรือโยโกฮาม่า ถึงเป็น source of light อ่อนแอของการให้ความสำคัญฟังก์ชัน แต่คงจะให้รู้สึกถึงความอบอุ่นที่เป็นผู้ต้องสงสัยในความมืด และดีเกินบรรยายแตกต่างจากไฟตกแต่งของเมือง โรงงานเป็นคนใกล้กับผู้คนขนาดนี้สะเทือนอารมณ์
　ถึงใช้เวลา จนกว่าได้รับการอนุญาตการถ่ายโอะกิชิมะ แต่เป็นสถานที่ที่ไม่ว่าอย่างไรก็ตามอยากถ่าย คิดว่า ต้องถ่าย ก็เพราะว่ารู้ว่าสูญเสีย และสังเกตเห็นความใหญ่ของบทบาทเป็นครั้งแรก
　พบคนที่ร่วมมือ พอรู้สึกแข็งแรงที่สิ่งแปลกประหลาด เป็นฝั่งนี้ก้าวเดินที่โรงงานถูกหยุดจริงๆ ได้รับการบันทึกถึงช่วงเวลาที่ไฟของเตาหลอมเหล็กขนาดสูงที่ใช้ลมเป่าที่สองดับไปได้ ตัดสินว่า ถ่ายโอะกิชิมะแล้วเริ่มขยับ แล้ว 10 ปีผ่านไป
　การผลิตเหล็กโดยสิ้นเชิงไหลออกและไอน้ำที่ทำให้เย็นลงปลิวขึ้นด้วยกันกับเสียงคำราม เชื่อว่า ความรู้สึกความร้อนถูกสะท้อนผ่านรูปที่ถ่าย ขณะรู้สึกถึงอุณหภูมิแผดเผา
　ประมาณ 3 นาฬิกากลางดึก สัญญาณเตือนภัยดัง และการทำงานหยุด น้ำตาล้นถึงตาของผู้คนทำงาน และช่วงเวลาโน้นที่อุ้มบ่าไม่ถูกลืม